نیروی دریایی ایالات متحده، در حال حاضر، تنها زیردریایی‌های هسته‌ای و بزرگی را به کار می‌گیرد که می‌توانند با سرعت بالا هزاران کیلومتر را در اقیانوس آرام و اطلس طی کنند و در منطقه کشمکش ماه‌ها باقی بمانند. اما زیردریایی‌های هسته‌ای پیچیده و گران‌قیمت‌اند و به تعمیر و نگهداری نیاز دارند. 

به همین دلیل، با اینکه نیروی دریایی ایالات متحده به ۶۶ زیردریایی هسته‌ای تهاجمی نیاز دارد، در حال حاضر تنها ۵۰ زیردریایی درحال کارند و تعدادشان هم رو به کاهش است، زیرا کارخانه‌های کشتی‌سازی آمریکا با کمبود شدید نیروی کار دست‌وپنجه نرم می‌کنند و همین امر ساخت کشتی‌های جدید را با تاخیر مواجه کرده است.

به گزارش تلگراف، نسخه‌های جدید زیردریایی‌های رباتیک ممکن است به کاهش این خلا در نیروی دریایی آمریکا کمک کند. زیردریایی‌های بدون سرنشین «اورکا» ساخت شرکت بوئینگ یکی از همین نمونه‌‌هاست. تصویر منتشرشده از این زیردریایی حاکی از آن است که ماژول محموله اصلی اورکا، سنسورها، سلاح‌ها و احتمالا پهپادهای کوچک‌تر را در خود جای می‌دهد. این زیردریایی با تغییراتی که در نمونه‌های پیشین به‌ وجود آورده است در حال حاضر می‌تواند ۸۵ تن آب را جابه‌جا کند و تا مسافت نزدیک به ۱۰ هزار کیلومتر را مستقیم طی می‌کند. 

اورکا، مانند زیردریایی‌‌های سرنشین‌دار معمولی، برای شارژ باتری‌هایش از دیزل‌ استفاده می‌کند که ضعف بزرگی به شمار می‌آید، به همین دلیل ایالات متحده و نیروی دریایی سلطنتی‌ بریتانیا بر زیردریایی‌های سرنشین‌دار هسته‌ای اصرار می‌ورزند. نیروی دریایی ایالات متحده یک زیردریایی اورکا را در اسکادران آزمایشی‌اش دارد و انتظار دارد امسال پنج نمونه دیگر را تحویل بگیرد. بریتانیا هم در حال کار بر روی یک زیردریایی مشابه، هرچند کوچک‌تر است.

ناوگان ایالات متحده می‌تواند ده‌ها اورکا ۴۵ میلیون دلاری را در سال‌های آینده خریداری کند و آن‌ها را برای ماموریت‌هایی که نیازی به زیردریایی سرنشین‌دار ندارند مستقر کند و زیردریایی‌های سرنشین‌دار را برای کارهای دیگری مانند نظارت یا مین‌ریزی آزاد کند. نیروی دریایی ایالات متحده همچنین در حال طراحی و توسعه یک زیردریایی بدون سرنشین جدید به نام «مانتا ری» (Manta Ray‌) است که برای مدت طولانی بدون نیاز به پشتیبانی لجستیکی انسانی یا نگهداری در محل به فعالیتش ادامه می‌‌دهد.

یکی از روش‌های دریافت انرژی مانتا ری این است که این زیردریایی در بستر دریا لنگر می‌اندازد و یک «بادبادک» را به کار می‌گیرد که توربین را نگه می‌دارد و به‌شکل خودکار عمق آب را با قوی‌ترین جریان جزر و مد به بالا می‌کشد و همان طور که جزر و مد از میان توربین بادبادک عبور می‌کند، انرژی الکتریکی برای پر کردن باتری‌های زیردریایی تولید می‌شود. دیگر سیستم‌ کسب انرژی استفاده از گرمای آب برای ذوب و انبساط موم در محفظه‌های داخلی است که می‌توانند، با فشرده‌سازی گاز، انرژی را به‌شکل مکانیکی ذخیره کنند. با این حال، این روش‌ها قدرت یا سرعت بالایی تولید نمی‌کنند و به این ترتیب مانتا باید در نزدیکی محل هدف ساکن شود. 

اما سازمان پروژه‌های پژوهشی پیشرفته دفاعی، «دارپا» (DARPA)، برای رفع این مشکل تمهیدی کرده است به این ترتیب که مانتا در پنج کانتینر استاندارد حمل‌ونقل تقسیم می‌شود و این امر به آن اجازه می‌دهد تا به‌سرعت به منطقه هدف برسد. دکتر کایل وورنر، مدیر پروژه دارپا، می‌گوید که ارسال مستقیم زیردریایی به منطقه عملیاتی باعث می‌شود تا انرژی مصرفی حمل‌ونقل ذخیره شود. اگر مانتا ری کار کند و ارزش هزینه‌ کردن داشته باشد، نیروی دریایی ایالات متحده می‌تواند پروژه را در دست بگیرد و یک نسخه عملیاتی از زیردریایی رباتیک را برای پیوستن به ناوگان رو به رشد اورکا سفارش دهد.